Een meerderheid van de Duitsers denkt dat de media door de overheid gecontroleerd worden en ze hebben overschot van gelijk. De overheid krijgt daarbij de steun van de economische elites. Het lijkt wel een herhaling van de situatie op het 19de eeuwse Vlaamse platteland, toen de pastoor de mensen dom hield terwijl de graaf maakte dat ze arm bleven. De ironie wil dat we in een tijdperk leven dat de moderne media van de wereld een groot dorp hebben gemaakt en dat we niettemin niet meer in staat zijn om de berichtgeving op een adequate manier te filteren.
De frank van heel wat van onze oosterburen is gevallen naar aanleiding van de rellen op nieuwjaarsdag in Keulen. De Duitse overheid probeerde met alles wat in haar macht lag te verbergen dat er asielzoekers bij de rellen betrokken waren. De waarheid zou namelijk de ‘wir schaffen das’ politiek van Angela Merkel op losse schroeven kunnen zetten en dat moest kost wat kost vermeden worden. Het gevolg is echter dat we opgezadeld zitten met media die op zijn zachtst gezegd onbetrouwbaar genoemd mogen worden. In een worst case scenario mogen we hier zelfs het woord ‘leugenachtig’ gebruiken.
De Duitsers zijn er dan ook van overtuigd dat onze media niet langer onafhankelijk zijn. Maar het probleem blijft niet beperkt tot Duitsland alleen. Wereldwijd krijgen we een berichtgeving voorgeschoteld die netjes op maat is gesneden van diegenen die aan de touwtjes trekken. Het is bijvoorbeeld nog altijd niet duidelijk wie destijds het Nederlands passagiersvliegtuig boven Oekraïne heeft neergeschoten. De kans is echter bijzonder groot dat dit niet de Russen waren, maar wel de Oekraïners zelf. Dergelijke informatie wordt echter voor ons verborgen gehouden.
Ook op de economisch vlak is de berichtgeving meer dan gekleurd. De Amerikaanse regering schreeuwt van de kansel dat de eigen economie in topvorm is, hoewel de cijfers iets heel anders laten vermoeden. In de media wordt zedig gezwegen over de nadelige gevolgen van negatieve rentevoeten op ons financieel systeem. Ook over de komst van bail-ins, het aanslaan van ons spaargeld, vernemen we weinig of niets. De overheid houdt dus duidelijk een slag om de arm en onthoudt ons informatie die nochtans dringend nodig is om onze welvaart te behouden. Daarom is het hoog tijd voor het aannemen van een meer kritische houding ten opzichte van het nieuws dat ons voorgeschoteld wordt.
